Hissettiğim duyguları burada ne kadar aktarabilirim bilmiyorum ama gelişini heyecanla bekliyorum. Sanki zaman hiç geçmiyor gibi.. Bir an önce kokusunu içime çekmek için sabırsızlanıyorum.

Soğuk bir Cumartesi sabahı  hemen bir test yaptım. Pozitifi gördükten sonra gördüğüme hiç inanamadım. Koşa koşa hastanenin yolunu tuttum. Gökhan’ı da heyecanlandırmamak için ona kuaföre gideceğimi söyledim:) Ama tabiiki her zamanki gibi hissetti o.

Hastaneye gittiğimde makinalarındaki arızadan dolayı testin sonucunu tam 3 saatte aldım. O saatler hiç geçmedi. O geçmeyen saatlere hastanede piyanistin ilk dans müziğimizi çalması da  eklenince benim gözler şelale.. Bu kadar çabuk hamilelik hormonlarım tavan yapması inanılmazdı.

Sonunda sonuç kağıdını elime aldım. Değerleri görüyordum ama altında yazan pozitif yazısını göremiyordum. Danışmadaki kadına sorduğumda büyük bir soğukkanlılıkla pozitif dedi kağıdı bana uzattı. O duygusuzluğunu hiç unutmayacağım kadın 🙂 Tabii ki benle aynı mutluluğu yaşayamazsın ama bir gülümse yani söylerken di mi?

Elime verilen o sonuç kağıdını bir an önce Gökhan’a götürmek istedim ve eve giderken o yol hiç bitmedi. Sanki o haberi ona verememe korkusu, daha bir sürü duygular.. Saniyesine değişen duygular..

Eve geldiğimde, ona söylediğimde ve gözlerinde gördüğüm mutluluğu da şu an yaşatamam sizlere. Ve biz o gün tüm yakınlarımıza söyledik. Böyle ağlamalı, gülmeli bol duygulu bir gün oldu.

Gelelim ilk üç ay neler yaşadığıma, 5. haftada sürekli uyuma isteği, uyuyakalmalar başladı. 6. hafta yerini yorgunluk aldı. Çok yorgun ve enerjisiz günlerim başladı bu haftada.8. haftada minik bebeğimizi gördük fasulye kadar birşeydi ve hareket bile etti. İçimde bir mucize gibiydi. 9. haftaya doğru birazcık enerji geldiyse de ben onu dışarı çıkarak çok güzel harcadım. Her gün dışarıdaydım diyebilirim. Aynı zamanda bu haftalarda kokulara karşı hassasiyetim başladı. Bazen yemek yapamamaya, mutfakta bile yemek yiyememeye başladım. 10. haftamın sonlarına doğru mide bulantılarım maalesef başladı. Her gün kendimi daha farklı hissediyordum. Bir gün iyi, bir gün kötü, bir gün çok iyi ve çok kötü şeklinde devam etti. Hala daha haftada bir bulantılarım devam..

12. haftada cinsiyetini öğrenmek için gittiğimizde o minik bacaklarını kapadı ve göremedik. 13. haftada tekrar gittik yine aynı.. Aslında hiç merak etmiyordum ama göstermeyince yavaş yavaş meraklar başladı. Her gün rüyamda bir kız, bir erkek görmekten nevrim döndü. 16+4 olunca sonunda gösterdi kimliğini 🙂 Ailemize bir erkek bebek geliyor.

Sağlıkla gel bebeğim..